O obradoiro da identidade

Hoxe fai unha semana que me fun da Galiza, no dia 24 de xullo, e hoxe precisamente chorei profundamente ó escoitar "Compostela" de Dakidarría, un tema sobre o cal tantas veces bailei e berrei, sen saber que algun dia ía poñerme nostálxica coa súa letra. Foron once meses. Eses once meses durante os cales tiña unha casa en Santiago e puiden percorrer a costa e o interior, estando en cidades, vilas e aldeas (nese orden, aprendín a lección). Eses once meses, queixándome durante case tres estacións da choiva e logo aceptándoa como parte dun estilo de vida, levantando os ollos ó ceo e murmurando "se chove, que chova", esquecéndome sempre do paraugas. Eses once meses durante os cales probei moitas e moitas cervezas artesanais que nunca souberon igual ca Estrella (grazas, pequeña xoia!)

Aprendín tantas cousas en tan pouco tempo, pois hoxe estou finalmente a sentir algo que nunca puiden definir precisamente e sobre o cal me habían avisado mil e unhas veces: si, falo da morriña.
Aprendín unha nova lingua, coas suas expresións e outros "luscofusco", "beizos" e "orballo" que me dan calafríos do bonito que soan. Esa lingua que, ademais do poético que é, representa - involuntariamente ou non - unha reinvindicación política e cultural; feito que me din conta cando, ó voltar aqui me dixeron "ah, o galego... é un dialecto? unha lingua rexional?".
Aprendín a gozar de todas as celebracións e festas de barrios e de pueblos, a descobrir aldeas que renacen das súas cinzas (sen malo xogo de palabras) na época de Entroido, a tentar alguns pasos de muiñeira en cada foliada e a probar cada bicho que saía do mar, sempre cando se cociñaba no churrasco e con ganas.

Xa me diredes: "vale, viñeches vivir a vida erasmus, percorrendo o noso país baixo o filtro do folclore!". Pois non, primeiro porque non se trata de folcore senón dun patrimonio cultural, que hai que alimentar para que non morra; e logo, representou ante todo o ano e o lugar onde mellor desenvolvín a miña consciencia política, e iso mediante pequenos actos do cotidiano, é certo, pero tamén mediante a miña presencia en manifestacións, as horas que pasei nas aulas de galego o do Máster, adoptando un novo punto de enfoque, máis local. Mediante as oportunidades que tiven de coñecer a xente de toda Galiza, cada un con o seu seseo, a súa gheada o simplemente o seu galeguismo ao falar castelan; pero tamén as súas historias famiares e as súas reinvindicaciones locais. Mediante as varias asociacións e grupos que me fixeron descobrir que hai xente que loita cada dia por cousas distintas, à imaxe da riqueza e da diversidade que pode existir no país.

No medio da canción, soa "hai unha guerra que non rematou", pois si, a pesar do que moitas persoas alí me dixeron ("na Galiza a xente esqueceuse do que era a loita") a loita esta visible. Podedes pensar cada un na vosa loita, non ten que ser político.

Se hoxe a playlist "tarasca/avante" é das máis tocadas do meu Spotify, se de vez en cando solto un "MIMÁ" nas conversacións en francés, se me queixo cando non me poñen unha tapa coa miña caña, se collo o paraugas e non chove, se teño morriña apenas sete dias despois de fuxir, é porque vos teño a todos no corazon. Grazas por todas esas risas, choros, bailes, abrazos, textos, cancións, manifas, licorcas, partidos de volei, viaxes, e moito mais, pois eses momentos quedarán SEMPRE NA GALIZA.

Galiza, deixei un pouco de min alí e levei moito de ti comigo.